Yazdgard I and the Lakhmids

 
PIIS086919080014668-1-1
DOI10.31857/S086919080014668-1
Publication type Article
Status Published
Authors
Occupation: Senior Research Fellow, Institute of Oriental Studies, Russian Academy of Sciences
Affiliation: Institute of Oriental Studies, Russian Academy of Sciences
Address: Russian Federation, Moscow
Journal nameVostok. Afro-Aziatskie obshchestva: istoriia i sovremennost
EditionIssue 1
Pages13-23
Abstract

In the sources based upon Iranian stories going back to Sasanid times King Yazdgard I (400–420) appears as a tyrant who cruelly persecuted the aristocracy. This image rather reflects the aristocracy’s perception of Yazdgard’s policy. Yazdgard became king after a harsh struggle for power, with the support of a part of the aristocracy. Later on, a struggle for actual power began between Yazdgard and the aristocracy. On gradually gaining strength, Yazdgard took the upper hand over the aristocracy and attempted to compel it to serve the royal power, but he never tried to destroy it. The aristocracy, including the influential families of Surens and Mihrans, was hostile to Yazdgard but did not go into a confrontation with him. Yazdgard relied on individuals from different groups of aristocracy, in particular, the Lakhmids, rulers of al-Hira and vassals of the Sasanids. The Lakhmids were entrusted with the fostering of prince Varahran, son of Yazdgard and future king Varahran V Gor (421–440). In some sources not al-Numаn I (402–431), then the ruler of al-Hira, but his son al-Mundhir appears as Varahrans tutor. However, a comparative study of the evidence with due regard for the historical context suggest that in 402 Yazdgard appointed al-Numаn the ruler of al-Hira and simultaneously ordered him to foster Varahran. This explains why it is stated in some accounts that Yazdgard, while appointing al-Mundhir (actually, al-Numаn I) as the princes tutor, bestowed the title of the king of the Arabs, i.e., king of al-Hira, on him.

KeywordsSasanids, Lakhmids, Yazdgard I, Varahran V, Arabs, al-Hira
AcknowledgmentIV RAN salary
Received18.04.2021
Publication date26.02.2023
Number of characters30589
Cite  
100 rub.
When subscribing to an article or issue, the user can download PDF, evaluate the publication or contact the author. Need to register.
Размещенный ниже текст является ознакомительной версией и может не соответствовать печатной
1 В источниках, в которых приводятся переложения иранских сказаний доисламского времени, сасанидский царь Ездигерд I (400–420)1 предстаёт в негативном свете. Этот образ наиболее полно представлен в истории ат-Табари (839–922/23): 1.  Даты правления Сасанидов и ан-Ну‘мана I приведены по хронологии, представленной в более ранних работах автора этих строк [Мишин, 2014, с. 36–63; Мишин _ССЫЛКА НА «К ВОПРОСУ О ХРОНОЛОГИИ»_].
2 «Согласно тому, что рассказывали, он был жесток и суров и имел много пороков. Из наиболее сильных из них, как говорили, было то, что он применял свои ум и хорошую образованность, а также различные знания и владение ими не к месту, много помышлял о вредоносных делах и употреблял всё это на козни, хитрости, уловки и обман. Он был искушён в различных видах причинения зла, причём ему самому это в нём очень нравилось, пренебрегал и ни во что не ставил знания и образованность других, мало считался с [этими их достоинствами] и полагал, что в [знаниях и образованности] превосходит остальных. К тому же он был суров, злого нрава и дурного поведения. Суровость его была сильна до того, что малая провинность была для него большой, а незначительный проступок – огромным. Далее, никто – даже если пользовался его расположением – не мог оказать покровительство тому, кого затрагивало [названное]. Он всё время обвинял людей, никому ни в чём не доверял, не вознаграждал за заслуги. Ставя отвратительное рядом с хорошим, он считал это правильным. Если же кто-нибудь отваживался в каком-либо деле замолвить слово за другого, он говорил ему: “Сколько тебе заплатили, чтобы ты поговорил со мной об этом деле, сколько ты получил?” И о таких и им подобных делах с ним говорили только послы, прибывавшие к нему от правителей [различных] народов. Собственные же подданные спасались от его нападок, бед, [которые могли случиться из-за] него, и дурных обычаев, собранных им в себе, держась тех, кто имел праведные обычаи до его царствования, и будучи обходительны в поведении. Из-за его дурного поведения и из страха перед его нападками они были заодно и помогали друг другу. Ему же было свойственно строго наказывать совершивших по отношению к нему проступок или прегрешение – штрафом, собрать который нельзя было и за триста [лет]. Поэтому он не прибегал к ударам кнутом, выжидая, когда [можно будет] покарать [провинившегося] тем, страшнее чего не было. Если же он узнавал, что кто-то из его близкого окружения хорошо относится к человеку того же рода занятий или разряда, то изгонял его со службы. В начале своего правления он сделал своим визирем Нарси (Михр-Нарсе. – Д.М.), мудреца своего времени, прекрасно образованного, достойного во всех отношениях и превосходившего современников. Его называли Михр-Нарси и Михр-Нарсах; он был прозван хазарбандах ([Имеющий] тысячу слуг. – Д.М.). Поскольку он (Ездигерд. – Д.М.) был таков, подданные надеялись, что он будет приведён к тому, что оставит свой нрав, и Нарси благотворно повлияет на него. Но, когда его царская власть упрочилась, его пренебрежение к знати и вельможам (ал-ашраф ва ал-узама) усилилось, он набросился на слабых (дуафа), стал проливать много крови и править с такой суровостью, какой подданные в то время не испытывали, и знатные люди увидели, что он всё более впадает в произвол, они собрались, жаловались на насилие, которое исходило от него и поражало их, молились своему Господу и просили Его поскорее избавить их от него (Ездигерда. – Д.М.)» [Annales ..., 1881–1882, p. 847–849].

Number of purchasers: 1, views: 283

Readers community rating: votes 0

1. Acta martyrum et sanctorum. Ed. P. Bedjan. T. II. Parisiis, Lipsiae, 1891.

2. Agathiae Myrinaei Historiarum libri quinque. Rec. R. Keydell. Berlin: Walter de Gruyter & Soc., 1967.

3. Ammianus Marcellinus. Ed. and tr. J.C. Rolfe. Vol. II. Cambridge (Massachusetts), London: Harvard University Press, 1948.

4. Annales quos scripsit ... at-Tabari. Ed. M.J. De Goeje. Prima series. II. Rec. J. Barth, Th. Noldeke. Lugduni Batavorum, 1881–1882.

5. Anonymi auctoris Chronicon ad annum Christi 1234 pertinens. Ed. J.-B. Chabot. I. Parisiis: E Typographeo Reipublicae, 1920.

6. Balami’s History. Ed. M.T. Bahar Malik al-shuara, M.P. Gunabadi. Part 2. Tehran: Kitabforushi-i-Zawwar, 1974 (in Persian).

7. Book [Containing] an Embellished Presentation by ... Muhammad Ibn Habib. Ed. E. Lichtenstadter. Hyderabad: Dairat al-maarif al-uthmaniyya, 1942 (in Arabic).

8. Book of History of the Years of the Kings of the Earth and of the Prophets by Hamza ... al-Isfahani. Berlin: Kaviani G.m.b.H., 1921/22 (in Arabic).

9. [Book of] Knowledge by Ibn Kutayba. Ed. Th. Ukasha. Cairo: Dar al-maarif, 1981 (in Arabic).

10. Book of Regions and Settlements by ... Ibn al-Fakih. Ed. Y. al-Hadi. Beirut: Alam al-kutub, 1996 (in Arabic).

11. Book of Songs by Abu al-Faradj al-Asfahani. Beirut: Dar ihya al-turath al-arabi, 1994 (in Arabic).

12. Book on the Banu Mazyads Virtues about the Kings from Banu Asad by ... al-Hilli. Ed. S.M. Daradika, M.A. Kharisat. Amman: Maktabat al-risala al-haditha, 1984 (in Arabic).

13. Chronicon civile et ecclesiasticum anonymi auctoris. Ed. I. Ephraem II Rahmani. Berytus, 1904.

14. Collection des historiens anciens et modernes de l’Armenie. Pub. V. Langlois. T. 2. Paris, 1869.

15. Daryaee T. History, epics, and numismatics: on the title of Yazdgerd I (Ramsahr). American Journal of Numismatics. Second Series, 14 (2002). Pp. 89–95.

16. al-Djahiz. A Crown-[Like Book] on the Kings Ethics. Beirut: Dar al-fikr, Dar al-bihar, 1955 (in Arabic).

17. Eutychii Patriarchae Alexandrini Annales. Ed. L. Cheikho. Pars I. Beryti, Parisiis, 1906.

18. Ferdowsis Shahnameh. Ed. S. Naficy. Teheran: Beroukhim, 1935. Vol. 7 (in Persian).

19. Gardizi’s History. Ed. A. Habibi. Tehran: Donya-i-kitab, 1984/85 (in Persian).

20. Hakim Nizami Gandjawi. Seven Princesses. Ed. W. Dastgirdi. Tehran: Matbae-i-Armaghan, 1936/37 (in Persian).

21. Histoire des rois de Perse par ... al-Thaalibi. Pub. et tr. H. Zotenberg. Paris, 1900.

22. Histoire nestorienne (Chronique de Seert). Premiere partie (II). Pub. A. Scher, tr. P. Dib. Patrologia Orientalis. T. 5. Paris, 1910. Pp. 217–344.

23. Ibn Khaldun’s History. Cairo: Dar al-kitab al-misri, Beirut: Dar al-kitab al-lubnani, 1999. Vol. 1. (in Arabic).

24. Le livre de la creation et de l’histoire de Motahhar ... el-Makdisi. Pub. et tr. C. Huart. T. 3. Paris, 1903.

25. Long Stories by ... al-Dinawari. Ed. A. Amir. Cairo: Wizarat al-thakafa wa al-irshad al-kawmi, 1960 (in Arabic).

26. Maris Amri et Slibae de patriarchis nestorianorum commentaria. Ed. H. Gismondi. Romae, 1899 (Pars prior), 1896 (Pars altera).

27. al-Masudi. Golden Meadows and Mines of Pearls. Ed. Ch. Pellat. P. 1. Beirut: al-Djamia al-lubnaniyya, 1966 (in Arabic).

28. Memorial of Zarer. Ed. Zh. Amuzgar. Tehran: Muin, 2013/14 (in Persian).

29. Mishin D.Y. A contribution to re-constructing the Lakhmids chronology in the 5th century. Vostok (Oriens) ____ (in Russian).

30. Mishin D.Y. A History of the Lakhmid State. Moscow: OOO “Sadra”, 2017 (in Russian).

31. Mishin D.Y. Khusraw I Anushirvan (531–579), His Epoch and His Biography and Admonition in Miskawayh’s History. Moscow: IV RAN, 2014 (in Russian).

32. Moses Khorenatsi. History of the Armenians. Tr. R.W. Thomson. Cambridge, Massachusetts, London: Harvard University Press, 1978.

33. Movses Khorenatsi. A History of Armenia. Tr. G. Sarkissian. Yerevan: Ayastan, 1990 (in Russian).

34. al-Mujam fi Athar-i Muluk al-Ajam (On Persian Kings) By Sh.F. Huseini Qazvini. Ed. A. Futuhinasab. Tehran: Society for the Appreciation of Cultural Works and Dignitaries, 2005 (in Persian).

35. Nyberg H.S. A Manual of Pahlavi. Wiesbaden: Otto Harrassowitz, 1964 (I), 1974 (II).

36. Reference-Book on Regions and Settlements by ... Yakut. Vol. 2. Beirut: Dar Sadir, 1977 (in Arabic).

37. Sokrates. Kirchengeschichte. Hrsg. G.Ch. Hansen. Berlin: Akademie Verlag, 1995.

38. Synodicon orientale. Pub. J.-B. Chabot. Paris, 1902.

39. Tarikh e Banakati by Fakhr al-din Davud Banakati. Ed. J. Shear. Tehran: The Society of National Monuments of Iran, 1969 (in Persian).

40. The Farsnama of Ibnu’l Balkhi. Ed. G. Le Strange, R.A. Nicholson. London: Luzac & Co., 1921.

41. The Utmost of What May Be Looked for in the History of the Persians and the Arabs. Ed. M.T. Danishpezhuh. Tehran: Andjoman-i-athar wa mafakhir-i-farhangi, 1996/97 (in Arabic).

42. al-Yakubi’s History by ... Ibn Wadih. Ed. M. Sadik Bahr al-ulum. Part 1. Najaf: al-Maktaba al-haydariyya, 1964, p. 1 (in Arabic).

Система Orphus

Loading...
Up