1. Baehrens E. (ed.) 1879: Poetae Latini minores. Leipzig.
2. Beck С. (ed.) 1835: P. Papinii Statii ad Calpurnium Pisonem poemation. Ansbach.
3. Bell, A. A. 1985: A New Approach to the “Laus Pisonis”. Latomus 44. 871–878.
4. Bersmann G. 1582: Ovidii Nasonis carmina amatoria. Leipzig.
5. Bersmann G. 1589: M. Armati Lucani de bello сiuili vel Pharsaliae libri decem. Leipzig.
6. Champlin, E. 1989: The Life and Times of Calpurnius Piso. Museum Helveticum 46.2, 101–24.
7. Di Brazzano, S. 2004: Laus Pisonis. Introduzione, edizione critica e commento. Pisa.
8. Duff J.W., Duff A.M., Goold, G. P. (ed.) 1982: Minor Latin poets. Vol. I. Cambridge.
9. Geue, Т. 2019: Author Unknown: The Power of Anonymity in Ancient Rome. Harvard.
10. Green, S. J. 2010: “(No) Arms and a man”: the Imperal pretender, the opportunistic poet and the Laus Pisonis. The Classical Quarterly 60.2, 497–523.
11. Gryphius S. (ed.) 1534: P. Ovidii Nasonis amatoria. Lyon.
12. Held J. (ed.) 1831: Incerti auctoris ad Calpurnium Pisonem carmen. Breslau.
13. Junius, H. 1556: Animadversorum libri sex. Basel.
14. Kortte G. (ed.) 1726: Marci Annaei Lucani Pharsalia sive De bello civili libri X eidemque adscriptum Carmen ad Pisonem. Lipsiae.
15. Leventhal, M. 2021: Politics and play in Laus Pisonis. The Classical Quarterly 71(2), 741–758.
16. Mader, G.1989: Re-presenting Piso: poetic and political agenda in the Laus Pisonis. Classical World: A Quarterly Journal on Antiquity 106, 621–43.
17. Martin, G. 1917: Laus Pisonis. United States.
18. Pauly, A., Wissowa, G., Kroll, W., Witte, K., Mittelhaus, K., Ziegler, K. 1852: Paulys Real-Encyclopädie der classischen Altertumswissenschaft. Vol. 6. Stuttgart.
19. Reeve, M. D. 1984: The Addressee of “Laus Pisonis.” Illinois Classical Studies, 9(1), 42–48.
20. Reychard, H. G. (ed.) 1793: Sylloge opusculorum veterum poetarum Latinorum. Leipzig.
21. Scaliger, J. (ed.) 1573: Publii Vergilii Maronis Appendix. Lyon, 122–130, 545–548.
22. Schädler, U. 1994: Latrunculi – ein verlorenes strategisches Brettspiel der Römer. In: Homo Ludens. Der spielende Mensch IV. Salzburg, 47–67.
23. Seel, A. 1969: Laus Pisonis: Text, Übersetzung, Kommentar. Erlangen.
24. Sichard, I. (ed.) 1527: Ovidii Nasonis opera. Basil.
25. The Oxford Classical Dictionary. 2012: ed. Hornblower S., Spawforth A., Eidinow E. Oxford.
26. Ullman, B. L. 1929: The Text Tradition and Authorship of the Laus Pisonis // Classical Philology, 24, № 2, 109–32.
27. Verdière, R. 1954: T. Calpurnii Siculi, De laude Pisonis et Bucolica, et M. Annaei Lucani, De laude Caesaris, Einsidlensia quae dicuntur carmina. Brussels.
28. Verdière, R. 1971: Etude prosodique et métrique du De laude Pisonis et des Bucolica de Calpurnius Siculus. Rome.
29. Vitale-Brovarone, A. 2020: La “Laus Pisonis” traduite par Simon de Hesdin: la première traduction française d’un texte très rare. Quelques problèmes d’orientation du premier humanisme français. Studi Francesi, 190, 77–83.
30. Weber, C. F. 1859: Commentatio de carmine panegyrico in Calpurnium Pisonem. Berlin.
31. Wernsdorf, J. Ch. (ed.) 1785: Poetae Latini minora. Vol. IV, Altenburg.